Ben öğrencileri ile henüz tanışmamış bir öğretmenim,
Onları özlemenin verdiği heyecanı, yoldaş etmeliyim kaleme,
Öğretirken öğrenmenin verdiği haz ile başlamalıyım söze...
Öğretmen olmanın saygınlığının gölgesinde,
Bir kardeş yârenliği ile açmalıyım yüreğimi...Her yeni güne umut ile başlamanın dinginliğini aşılamalıyım önce,
İnsana değer vermenin x'e değer vermekten daha mukaddes olduğunu öğretmeliyim.
Dar zamanlarda geniş hülyalara dalmalıyım onlarla...
Süresi olmayan süreksizliklerin ,
Sonsuza eşit olan limitlerin,
Aslında var oluş gayesi olduğunu öğretmeliyim...
Ruhlarına ebedi sevginin tohumlarını atmalıyım,
"El Kârda Gönül Yâr'da " ab-ı hayatını sunmalıyım onlara...
Umut ile yeşertmeliyim gönüllerindeki sevgileri...
Leylasını bulmuş bir Mecnun ya da
Şirini ile serfiraz bir Ferhat olacaktır karşımda,
Sevdalarına saygı gösterirken ,
Hüsn-ü Aşk'ı anlatmalıyım onlara...
Mana alemine yolculuk yapmalıyız,
Mevlana ile Yunus Emre ile...
O masum duyguların çirkinleşmesine müsade edemem,
Aşk-ı âlâ'yı anlatmalıyım onlara...
Palandöken dağından esen rüzgarın ayazı içimize dolarken,
Ürkek bakışlardan süzülen, cesur kelimeleri aramalıyım...
Başarmanın verdiği hazzı tattırmalıyım onlara,
Ne önemi var ki sonucu bilinmeyen türevlerin ?
Diferansiyel değişikliğinde, hepsinin sonucu sıfır olmayacak mı?
Onlar;sırf içinde matem geçiyor diye bize matematikçi diyorlar..
Oysaki biz o hüznü cebire yoldaş etmiş kişileriz...
Sonsuzluğun ne anlama geldiğini öğretmeliyim onlara...
Bunun için karşıma iki yol çıkar...
Ya limit almalıyım ya da bir şiir okumalıyım...
Pergelin sivri ucu olmayı öğretmeliyim onlara,
Dönen dünyalarının , kendilerine bağlı olduğunu ,
Kalemlerini doğru seçmeleri gerektiğini öğretmeliyim...
Elzem iki değer çıkar karşıma : kalem ve söz...
Göğüslerini inşirah ile dolduracak sözler söylemeli,
Kalemi onlara yâren etmeliyim...
Hiç olmayı öğretmeliyim onlara,
Dünyamı değiştirdiğimde beni Rahmetle anmalarını isterim...
Çünkü ben bir öğretmenim...
Anılarda kaybolacağımı bilsem de ben iyi ki öğretmenim...

Tuba Küçük