Bazı günlerden nasibi yoktur insanın ya hani.Benim de bugünden nasibim yok kimi şeyler adına sanırım.Sabah daha sıcacık yatağımdayken odamı doldurmaya başladı güneş.Kapalı perdeleri sınır tanımaz bir edayla geçip uzanıverdi yanıma. Dışarıya çıkmaya davet ediyordu, uzun  uzun yürümek, şen kahkahalar atmak ya da ne bileyim sebepsiz bir tebessümle öyle etrafa bakmak için... Aynılaşan insanları hiç umursamadan gören gözlerime şükrederek bir damlaya, bir yaprağa, bir buluta, bir çocuğun gülen gözlerine bakıp, o kapıdan hayal dünyasına süzülüvermek iyi olurdu.... Ayaklarım yerdeyken ruhumu göklerde gezintiye çıkarmak...Ama tüm bunlar için vaktim yoktu, yapılacak çook işim vardı ve defalarca hayran hayran baktığım güneşi üstüme giymek için atamadım sokaklara kendimi. Velhasıl;  bugün güneşten yana nasibim yoktu...