Sözlerin mevsimi hüznün dallarına tutunmuş bir rüzgar gibi

çeşm ile topluyorum yaprakları,

katmerli güllerin boynu bükük,

bahçede lâl olmuş bülbül,

... göçlerin kanatları intizam ile dizilmiş,
göğümdeki bulanıklık değil…

Yağmurun tozu toprağı yıkayıp arıttığı gibi,
açıyorum kalbimi ve yıkıyorum İnşirah...
Ardında zırhımı kuşanıyorum,
’’Seni bilecek işaretler
gönder ey Burhan,
ifade ve beyan berraklığı ver dilimize,
Eman ver bize ey
Eman sahibi’’diyerek…

Uzakta ki sırrın sesinden geçiyor,
bir ok gibi sığınıyorum, Bürünene,
yanıyor içim,
İbrahim’in gülşenlere düşüşü gibi...