Gülümsüyordum. O gülümsediği için. Gülümseyerek konuştuğu için. Sakinleşiyordum. O sakin olduğu için. Artık korkmuyordum.
O bana “Korkma” dediği için. “Üşüme!” diyen bir annenin sözünü dinler gibi. Olur, üşümem, diyordum.
Gerekirse donarak ölürüm ama üşümem!

-Hakan Günday / Ziyan-